Ik ben Lisette Raap-Buter, een Nederlandse 22-jarige, autodidactische kunstschilder. Hieronder vertel ik over mij, mijn loopbaan en mijn werken.
Toen ik 9 jaar oud was, ontdekte ik hoeveel ik ervan hield om met een penseel te creëren. Ik was toen al perfectionistisch, zeer gedreven en gefascineerd door goede realistische schilderijen. Ik wilde ook zó kunnen schilderen. Ik maakte schilderij na schilderij en pushte mezelf om elke keer te verbeteren. Zien wat werkt, wat niet werkt en uitzoeken hoe het beter kan. Elk vrij moment dat ik had, werd besteed aan schilderen. Nooit opgeven bij een schilderij, maar met veel doorzettingsvermogen leren realistisch te schilderen en de gelijkenis goed te krijgen.
Toen ik 12 jaar oud was, begon ik in opdracht te werken als Lisette Buter Art. Ik kreeg opdracht na opdracht en jarenlang had ik een wachtlijst van een jaar tot anderhalf jaar. Wat begon als een hobby werd mijn bijbaan, en daarna mijn beroep. Vanaf het begin heb ik met acryl geschilderd, dit was de meest logische keuze. Acrylverf is op waterbasis, gemakkelijk schoon te maken en heeft geen nare geurtjes. Door de snelle droogtijd hoeven klanten geen weken te wachten voordat ik hun schilderij kan overhandigen. Ik ben zeer bedreven geworden in het werken met acryl en heb nooit de behoefte gehad om van medium te veranderen.
Tot vorig jaar heb ik mij uitsluitend op opdrachten gericht, maar door een handblessure heb ik een tijd niet kunnen schilderen en heb ik de opdrachten moeten stopzetten. Maandenlang werd de blessure erger en kon ik niets meer doen met mijn rechterhand (ik ben rechtshandig). Schilderen is mijn passie, mijn uitlaatklep en het ding waar ik niet zonder kan. Dus leerde ik mezelf schilderen met mijn linkerhand. Op dat moment deed ik alles met mijn linkerhand en het duurde dus niet lang voordat ik daar ook peesontsteking kreeg. Het wisselen tussen het werken met mijn linker- en rechterhand tijdens het herstel gaf mij de mogelijkheid om toch kunstwerken te kunnen maken. Deze keer mijn eigen originele schilderijen. Door die hele lastige blessure waarvan ik dacht dat het mij uit de wedstrijd sloeg, werd het duidelijker dan ooit wat ik wil. Ik hou er enorm van om mijn eigen originele werken te maken. Ik heb zoveel ideeën, zoveel verhalen om te vertellen en zoveel schilderijen om te maken, dus dat is wat ik nu doe.
Momenteel werk ik aan een paardencollectie voor een tentoonstelling in Oostenrijk in 2026. Waarom paarden? Mijn passie voor schilderen en paarden gaan hand in hand. Ik rijd al paard sinds ik een klein meisje was. Door de jaren heen heb ik paarden uitgebreid bestudeerd. Hun uiterlijk, gedrag, fysiologie en biomechanica. Ik heb met allerlei soorten paarden gewerkt en geef nog steeds een paar uur per week paardrijles. Die kennis en ervaring met zowel paarden als schilderen zorgt ervoor dat ik de twee kan combineren. Zeer realistische schilderijen maken, maar verder gaan dan een gekopieerde referentiefoto. Ik zie in mijn gedachten wat ik wil creëren. Ik begin met het digitaal tekenen van een concept en werk hieraan totdat ik iets heb waaruit ik kan schilderen. Ik zoek uit hoe ik het gevoel of moment kan weergeven dat ik wil dat mensen ervaren. Bij elk schilderij besteed ik veel tijd aan het bestuderen van de kleuren, vormen, belichting en kenmerken van het onderwerp. Al meer dan tien jaar schilder ik de geliefde familieleden, huisdieren en dieren van mensen. Dit heeft mij ertoe aangezet de vaardigheden te verwerven om een indrukwekkend niveau van realisme en gelijkenis te verkrijgen. Nu kan ik deze vaardigheden verder ontwikkelen en experimenteren, om iets meer te creëren.
Ik wil schilderijen maken die boeiender zijn dan een enkele foto. Iets dat tot leven komt en van het doek springt. Duidelijk een schilderij als je het van dichtbij bekijkt en net zo realistisch als een foto van ver, en toch alsof je het kunt aanraken. Ik speel met textuur- en kleurentheorie om het schilderij te laten opvallen. Een nauwelijks waarneembare lijn kan ervoor zorgen dat de kleur ernaast eruit springt. Het toevoegen van textuur en het creëren van de illusie van details maakt schilderen zo interessant. Ik heb snel bijna rommelige delen naast zeer gedetailleerd werk met haar dunne lijnen. Ik speel en vorm het schilderij, ik stap weg en kom er weer naar terug. Tot het precies is zoals ik het in mijn hoofd had. Ik haal inspiratie uit alles om mij heen. Van dingen die ik zie tot dingen die ik aanraak of voel. In het begin zijn dit slechts losse elementen. Mijn hoofd gaat maar door, totdat ik erachter kom hoe ik het op canvas kan vastleggen en het kan vertalen naar een geheel.